ඇය යන්න ගියා මැකිලා

 

අපි ආදරය කරන අයගෙන් වෙන්වීම මිනිසාට මෙන්ම සතාසිව්පාවාට පවා දැනෙන මහත් දුක මුසු සිදුවීමකි. ලොවේ එය සනාතන දහමක් වේ. නැතිව එය බුද්ධාගම් කාරයින්ට පමණක් බලපවත්වන නීතියක් නොවේ. මේ විප්‍රයෝගී දුක හුස්මකින්, ඉකිබිඳුමකින්, කවි පදයකින් පිටකර හිත හෑල්ලු කර ගැනීමට, දුක තුනී කර ගැනීමට එදා සුන්දර ගැමියා යත්න දැරුවේය. ඔහු සොබාදහමේ පණිවිඩය තේරුම් ගනිමින් ජීවන යතාර්තයට හිස නැමුවේය. එය තේරුම් ගත්තේය. ඒ සඳහා කවියක් ගොතා සාංකාව දුරුකර ගැනීමට එදා ගැමියාට මහෝපකාරී වන්නට ඇත. බොහෝ කලක සිට අග්‍රගණ්‍ය සංගීත කලාවක් සතු අපට වියෝ දුක පහ කරගැනුමට එය උපකාර කළේය. කරන්නේය.

ගීතයට අවශ්‍ය සෝකී රසය පරිසරයේ ඇති දේවල් සමග ඈඳා ගනිමින් විචිත්‍රවත් ලෙස නිර්මාණය කර ඇත. ඒ පද වැල් වල නිර්මාපකයා සුනිල් සරත් පෙරේරාය. ඊට අනුරූප අයුරින්ම සංගීතය මුසු කළ මියැසි රටාව එච්. එම්. ජයවර්ධනය. ලයාන්විත හඬ මුසුව අමරසිරි පීරිස් ය. මේ ත්‍රිත්වයේ උපරිම රසයෙන් ගෙතුණු ගීතය

ඇය යන්න ගියා මැකිලා........

ආදරයේ මිහිරියාව, සුන්දරත්වය, තුලින් සිතේ මෘදුබව, සෞන්දර්යාත්මක බව ඉස්මතු කළ ඇය පරිසරයේම කොටසක් විය. ඇයට පෙම් බැඳී ඔහුත් පරිසරයේම කොටසක් විය. වන අරණේ, තුරු සෙවනේ ගෙවූ ඒ ආදරණීය මිහිරියාව මකා ලමින් ඈ ඔහුගෙන්ද, මේ ලොවින්ද සමුගෙන ඇත. සමුගත් ඇය උරුමකර දුන් වියෝ දුකින් ඔහුට අවට පෙනෙන මල් පෙති අග ඇති පිණි පොද පවා කඳුළු කැට යයි සිතේ. ඇයගේ මුහුණ වසා ලූ සුදු රෙදිකඩ මීදුම් සළුවක් සේ පෙනේ. සොබාදහම පවා අගේ නික්ම යෑමට නිහඬවම අවසර ලබා දී ඇත.

ඇය සමග ඔහු ගෙව් ආදරණීය කාලය සුන්දරය. ඒ වියෝව හමුවේ පවා සිහි වන්නේ ඒ පැරණි සුන්දර මතකයන් ය. දැන් ඒ මතක පමණක් ඉතිරි කරමින් ඇය ඔවුන්ගේ ආදරයට සමු දී යන්නට ගිහින් ය. ඒ නික්ම යෑම, ඒ සමුගැනීම ගැන සොබාදහම විසින් ඔහුට සිහි කර දේ. ඒ ඇය ආයෙමත් හමු නොවනා බව අඟවමිනි. නමුත් ඔහුට ඈත් සමග ගෙවූ වසන්ත සමයක් ඇත. ඒ නිසා ඔහුට ඉදිරියේ එන ගිම්හානයේ මහත් දුෂ්කර වනු ඇත. නමුත් සොබාදහම නැවත නැවතත්, ඔහුට ගෙවෙන හැම මොහොතකම ඒත්තු ගන්වයි.. ඇය යන්නට ගිහින් ඇති වග